നന്മയും തിന്മയും അല്ലാഹുവില് നിന്നു തന്നെ എന്നത് ഇസ്ലാമിന്റെ അടിസ്ഥാന വിശ്വാസം തന്നെയാണു. നമുക്ക് നന്മ എന്ന് തോന്നുന്നത് ചിലപ്പോള് ആത്യന്തികമായ നന്മ ആകണമെന്നില്ല, തിന്മയുമങ്ങിനെ തന്നെ. അങ്ങിനെ ആ നന്മയെയും തിന്മയെയും ഉള്കൊള്ളാന് കഴിയുന്നവെരെയാണു മുസ്ലിങ്ങള് എന്നു വിളിക്കുന്നത്
കാളിദാസന്റെ ഒരു പോസ്റ്റില്‍ ഞാനിട്ട ഒരു കമെന്റില്‍ നിന്നും ഉള്ള ഒരു ഭാഗം അടര്‍ത്തിയെടുത്ത് കര്‍മങ്ങളിലെ നന്മ-തിന്മയിലേക്ക് കൂട്ടി കുഴച്ച് തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.
ഇസ്ലാമിക വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന വിശ്വാസങ്ങള്‍ ആറും അടിസ്ഥാന കര്‍മങ്ങള്‍ അഞ്ച് കാര്യങ്ങളുമാണ്. കര്‍മങ്ങള്‍ എന്നാല്‍ നാം അനുഷ്ഠിക്കേണ്ടതായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍. അവ. സത്യസാക്ഷ്യം, നമസ്കാരം, സക്കാത്ത്, നോമ്പ്, ഹജ്ജ് എന്നിവ
അടിസ്ഥാന വിശ്വാസങ്ങളില്‍ പെട്ടവ- അല്ലാഹുവിലുള്ള വിശ്വാസം, മലക്കുകളിലുള്ള വിശ്വാസം, പ്രവാചകരിലുള്ള വിശ്വാസം, ഗ്രന്ഥങ്ങളിലുള്ള വിശ്വാസം, അന്ത്യ ദിനത്തിലുള്ള വിശ്വാസം, വിധിയിലുള്ള വിശ്വാസം.
ഇസ്ലാമിന്റെ അടിസ്ഥാന കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെ കര്‍മ്മം വിശ്വാസം എന്നീ രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളിലായി തരം തിരിച്ചാണു രൂപപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്.
ഇതില്‍ വിശ്വാസകാര്യങ്ങളിലെ വിധിയിലുള്ള വിശ്വാസത്തില്‍ വരുന്നതാണ് ഒരാള്‍ക്ക് വന്നുഭവിക്കുന്ന നല്ലതും ചീത്തതുമായ കാര്യങ്ങള്‍ അല്ലാഹുവില് നിന്നുള്ളതാണെന്നു. അതിനെയാണു നന്മയും തിന്മയും അല്ലാഹുവില് നിന്നു തന്നെ എന്നതിന്റെ വിവക്ഷ.
ഇത് ഒരാളുടെ പ്രവര്‍ത്തിയിലെ നന്മ-തിന്മ എന്നതിലേക്ക് കൊണ്ട് വരുമ്പോള്‍ സന്ദര്‍ഭവും ഉദ്ദേശവും മാറ്റിമറിക്കാന്‍ കഴിയും.
ഇനി നന്മ തിന്മ എന്നത് ഹൈറ് ശറ് എന്ന പദത്തിന്റെ മലയാളമായാണു ഞാന്‍ ഉപയോഗിച്ചത്. എന്റെ പദത്തേക്കാള്‍ ഗുണം ദോഷം എന്ന പദമായി ലത്തീഫ് കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റിനു നല്‍കിയ കമെന്റിലിട്ട പദത്തെ ഉപയോഗിക്കുന്നത് കൂടുതല്‍ അഭികാമ്യമായി തോന്നുന്നു. നന്മ, തിന്മ എന്നതിന്റെ സ്ഥാനത്ത് ഗുണം ദോഷം എന്ന് മാറ്റി വായിച്ചാല്‍ ചിലപ്പോള് കൂടുതല്‍ മനസ്സിലാക്കുവാന്‍ കഴിയും എന്നു കരുതുന്നു.
വിധിയെ കുറിച്ചുള്ള മുഴുവന്‍ അറിവും മനുഷ്യ്രര്‍ക്ക് നല്‍കിയിട്ടില്ല എന്നു ഖുര്‍‌ആന്‍ വ്യക്തമാക്കുന്നു. അതിനാല്‍ തന്നെ പൂര്‍ണ്ണമായും തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്ന ഒരുത്തരം ഒരു വിശ്വാസകാര്യത്തിനും ലഭിക്കുകയില്ല, അതിന്റെ പ്രധാന കാരണം നമ്മുടെ അറിവിന്റെ പരിമിതി കൂടിയാണു. വിധിയെ കുറിച്ച് മാത്രമല്ല, വിശ്വാസകാര്യങ്ങളിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും എത്രയാണോ മനുഷ്യനു അറിവു നല്‍കപ്പെട്ടത് അതിന്നടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള വിശ്വാസം രൂപപ്പെടുത്തുകയാണു ഇസ്ലാം ചെയ്യുന്നത്. അത് അല്ലാഹുവിലുള്ള വിശ്വാസം മുതല്‍ വിധി വിശ്വാസം വരെ അങ്ങിനെ തന്നെ.
പക്ഷെ മനുഷ്യന് മറ്റു ജീവികളില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്ഥമായി ശരിയും തെറ്റും തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നല്‍കിയിട്ടുണ്ടെന്ന് ഖുര്‍‌ആന്‍ വ്യക്തമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങിനെ ശരി തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നവര്‍ക്ക് അതിന്നര്‍ഹമായ പ്രതിഫലവും തെറ്റു തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നവര്‍ക്കു ശിക്ഷയും ലഭിക്കും.
നമുക്ക് സംഭവിക്കുന്ന എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നമ്മുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലല്ല, ചിലപ്പോള് മറ്റൊരാള്‍ ചെയ്തതിന്റെ തിന്മ അനുഭവിക്കുന്നത് ഒരു സമൂഹമായിരിക്കും. തിന്മ എന്നത് ഒരു അര്‍ത്ഥത്തില്‍ മാത്രമെടുക്കേണ്ട, വിവിധ സന്ദര്‍ഭങ്ങളിലായി കഷ്ടത എന്നോ, ദുരന്തം എന്നോ ദുഃഖം എന്നോ മാറ്റി ഉപയോഗിക്കാം. ഈ ദുരന്തം ഒരാളുടെ പ്രവര്‍ത്തിയാണെങ്കിലും അനുഭവിക്കുന്ന ആളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അത്നുഭവിക്കേണ്ടി വരുന്നത് അയാളുടെ യാതൊരു അറിവോ കര്‍മമോ ഇല്ലാതെയാണു.
ഉദാഹരണത്തിനു ഒരു ബസ് ആക്സിഡന്റില്‍ കാലു നഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരാള്‍,
അയാളുടെ കാലു നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ഒന്നുകില്‍ ഡ്രൈവറുടെ അശ്രദ്ധയായിരിക്കാം. അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു വണ്ടി വന്നു ഇടിച്ചിട്ടായിരിക്കാം, പക്ഷെ കാലുമുറിഞ്ഞ ആള്‍ എല്ലാ അര്‍ത്ഥത്തിലും നിരപരാധിയല്ലെ? ഇനി അയാള്‍ ആ ബസില്‍ കയറിയത് കൊണ്ട് എന്നു പറഞ്ഞാലും അയാളെ ആശ്രയിച്ചു കഴിയുന്ന ഭാര്യ ചെയ്ത കുറ്റമെന്ത്? അവരുടെ ചെറിയ കുട്ടികള്‍?
ഇവരുടെ ഒരു പ്രവര്‍ത്തനത്തിന്റെയും ഫലമല്ല അവര്‍ പിന്നീടനുഭവിക്കുന്നത്.
ഒരു യുക്തിവാദിക്കും ഇതെന്തു കൊണ്ട് സംഭവിക്കുന്നു എന്നും അങ്ങിനെ ദുരന്തത്തിലായവര്‍ എന്തു ചെയ്യണമെന്നും മറുപടി പറയാറില്ല.
ഇവിടെയും ഒരു ദൈവ വിശ്വാസിക്കു പ്രതീക്ഷയുണ്ട്. കാരണം അവന്റെ ജീവിതത്തില്‍ വരുന്ന അവനെ കൊണ്ടൊരിക്കലും പരിഹരിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത കാര്യങ്ങള്‍ മരണാനന്തര ജീവിതത്തില്‍ പ്രതിഫലമായി മാറുമെന്ന വിശ്വാസം അവനെ ജീവിക്കുവാന്‍ പിന്നെയും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.
ഒരു യുക്തിവാദിക്ക് ഇത്തരമൊരു സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ എന്ത് ചെയ്യാന്‍ കഴിയും. കുടുമ്പത്തിലെ ഏക ആശ്രയമാണു ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നത്. എന്തിനു ക്ഷമിക്കണം? ആര്‍ക്കു വേണ്ടി ക്ഷമിക്കണം? കൂട്ട ആത്മഹത്യ എന്നതായിരിക്കും നല്ല പോംവഴി.
ഇതാണു വിധി വിശ്വാസത്തിന്റെ പോസിറ്റീവ് ആയ വശം.
വിധിയില്‍ അന്ധമായി വിശ്വസിക്കുന്നതില്‍ നെഗറ്റീവ് ആയ ഒരു വശമുണ്ട്. അത് കര്‍മങ്ങലെ ഇല്ലാതാക്കും. എന്നിട്ട് എല്ലാം ദൈവത്തില്‍ വിടും, പക്ഷെ ഇസ്ലാമാകട്ടെ അതില്‍ നിന്നും വിശ്വാസ്ത്തെ മുക്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു.
ഒരിക്കല്‍ പ്രവാചകനെ കാണാന്‍ ഒരു ഗ്രാമീണന്‍ വന്നു, തന്റെ കുതിരയെ അലക്ഷ്യമായി വിട്ടു പ്രവാചകനുമായി സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പ്രവാചകന് ചോദിച്ചു, നിന്റെ കുതിരയെ നീ എവിടെയാണു കെട്ടിയിരിക്കുന്നത്. ഗ്രാമീണന്‍ മറുപടി പറഞ്ഞു, ഞാന്‍ അതിനെ അല്ലാഹുവിനെ ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്നു. പ്രവാചകന് ഉപദേശിച്ചു, നീ അതിനെ കെട്ടിയിടുക എന്നിട്ട് അല്ലാഹുവിനെ ഭരമേല്പ്പിക്കുക.
തങ്ങളുടെ കര്‍മങ്ങള്‍ ചെയ്തതിന്നു ശേഷമാണ് ദൈവവിധിയില്‍ ഭരമേല്പ്പിക്കാന്‍ പ്രവാചകന് കല്പിച്ചത്. എന്നല്ലാതെ അന്ധമായി ഇതെന്റെ വിധിയെന്ന പുതപ്പിനുള്ളില്‍ അലസനാകാന്‍ കല്പ്പിക്കുന്നില്ല.
കാരണം വിധിയെന്താകട്ടെ പ്രതിഫലം കര്‍മത്തിന്നനുസൃതമാണു. ഒറ്റനോട്ടത്തില്‍ മറ്റൊരാളുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളാണു മറ്റൊന്നിന്റെ വിധിയായി വരുന്നത്.
ഇനി വിധിയെ കുറിച്ച ഹൈന്ദവ വിശ്വാസത്തിലേക്ക്, ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയിടത്തോളം കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെ കര്‍മങ്ങളിലെ ബാക്കി പത്രമാണ് ഈ ജന്മത്തിലെ വിധിക്കാധാരം. ഈ വാദം ശരിയാകണമെങ്കില്‍ കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെ എന്റെ തെറ്റെന്ത് എന്നറിയാന്‍ ഒരാള്‍ക്ക് അവകാശമുണ്ടാകേണ്ടതുണ്ട്. ലോകത്തിലെ മനുഷ്യനീതി പോലും അതാവശ്യപ്പെടുന്നു എന്നിരിക്കെ ദൈവനീതി അത് നല്‍കുന്നില്ല എന്നതാണ് ഈ വാദത്തിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ദൗര്‍ബല്യമായി എനിക്കു തോന്നുന്നത്. കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെ ഏത് പാപമാണു അല്ലെങ്കില്‍ പുണ്യമാണു തന്നെ ഈ ജന്മത്തിലെ ഈ വിധിക്കര്‍ഹനാക്കുന്നു എന്നത് അറിയാനുള്ള ഒരു സാധ്യതയുമില്ലാതിരിക്കെ ഒരു പ്രതിഫലം എന്ന രീതിയില്‍ ഈ ജന്മത്തെ കാണുന്നതില്‍ അയുക്തിയുണ്ട്.
ഹിന്ദു മതത്തിലെ എല്ലാ വിഭാഗങ്ങളും കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെ കര്‍മത്തിന്റെ ഫലമാണു ഈ ജീവിതത്തിലെ കാര്യങ്ങള്‍ എന്ന വിശ്വാസക്കാരല്ല. പുനര്‍ജന്മത്തില്‍ വിശ്വസിക്കാത്ത വിഭഗവും അവരിലുണ്ട്. പക്ഷെ ഭൂരിപക്ഷവും പുനര്‍ജന്മ സിദ്ധാന്തത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരാണു.
ക്രിസ്തു മതത്തിലും വിധി വിശ്വാസമുണ്ട്. Predestination എന്നത് ക്രിസ്ത്യന്‍ ദൈവശാസ്ത്ര പഠനത്തിലെ ഒരു പ്രധാന ശാഖ തന്നെയാണു. പക്ഷെ, എന്താണു വിധി എന്നത് നിര്‍‌വചിക്കുന്നകാര്യത്തില്‍ സഭകള്‍ തമ്മില്‍ അഭിപ്രായ വ്യത്യാസമുണ്ട് എങ്കിലും ദൈവവിധിയില്‍ ക്രൈസ്തവര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.
വിധിയെ കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കും ഒരാള്‍ക്കും ഉത്തരം നല്‍കാന്‍ കഴിയില്ല, കാരണം വിധിയെകുറിച്ചുള്ള പൂര്‍ണ്ണമായ അറിവ് ദൈവത്തിന്റെ കയ്യിലുള്ളതാണു.
ഹൈറും ശറും അല്ലാഹുവില് നിന്നു തന്നെ എന്നതില്‍ വിധിയിലെ ഗുണ-ദോഷങ്ങളാണു വിവക്ഷിക്കുന്നത്. സമ്പൂര്‍ണ്ണമായ നന്മ, സമ്പൂര്‍ണ്ണമായ തിന്മ എന്നതില്ല എന്നതാണു വിധിയിലെ മറ്റൊരു കാര്യം. കാരണം ഒരു വിധിയില്‍ പിന്നീടെന്ത് എന്നത് നമുക്കറിയില്ല. നമ്മുടെ നന്മയും തിന്മയും നമ്മുടെ ഭൂത-വര്‍ത്തമാന കാല ബന്ധിതങ്ങളാണു. അതിലെ ഭാവി എന്ത് എന്നു നമുക്കറിയില്ല, അതിനാല്‍ തന്നെ ഇന്ന് നമുക്ക് സംഭവിക്കുന്ന ഒരു ചീത്തയെന്നു നമുക്ക് തോന്നുന്ന കാര്യത്തിന്റെ പരിമിതി നാളെയില്‍ നമുക്ക് നല്ലതിനു വേണ്ടിയാകാം. ആ പ്രതീക്ഷയാണ് ഈ വിശ്വാസത്തിലൂടെ ഒരു വിശ്വാസിയില്‍ നിന്നും ഉണ്ടാകേണ്ടത്. ഉദാഹരണത്തിന് ഒരസുഖം വന്നാല്‍ നമുക്ക് കഴിയാവുന്ന ചികിത്സകള്‍ ചെയ്യുക, നമ്മ്യുുടെ കര്‍മം അവിടെ പരിമിതമാണു, എന്നാല്‍ താന്‍ ചെയ്യുന്ന ചികിത്സ മാത്രം കൊണ്ട് അസുഖം മാറുമെന്ന് ഒരു വിശ്വാസി കരുതുന്നില്ല, അവന്റെ വിധിയിലെ അവന്റെ ഇടപെടല്‍ അവിടെ അവസാനിക്കുന്നു.
പരലോക വിശ്വാസിയായ ഒരു വിശ്വാസിക്ക് തനിക്ക് വരുന്ന ഈ കഷ്ടപ്പാടുകള്‍ ചികിത്സയോടൊപ്പം തന്നെ ദൈവ സാമീപ്യവും നല്‍കും- ആത്യന്തികമായ നന്മ എന്നതിലുദ്ദേശമതും പെടും. ആദ്യം മുതല്‍ അവസാനം വരെ ഒരു കാര്യത്തില്‍ പൂര്‍ണ്ണമായ ഗുണമോ ദോഷമോ ഇല്ല. നാം ഗുണമെന്നു വിവക്ഷിക്കുന്നത് ദോഷമായെന്നും ദോഷമെന്നു കരുതുന്നത് ഗുണകരമായെന്നും വരാം.
വിധിവിശ്വാസം പൂര്‍ണ്ണമായി വിശദീകരിക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്നതാവര്‍ത്തിക്കുന്നു. കാരണം ഇതില്‍ വിശ്വാസത്തിന്റെ അടിത്തറയുണ്ട്. എല്ലാ വിശ്വാസകാര്യങ്ങളെ പോലെയും.
